شنیده اید که می گویند  « کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا» . در تاریخ مان که مرور کنیم عاشورا ها را می بینیم . می بینیم که در جای جای کشورمان بمانند کربلا ، خون عزیز ترین های کشور و بهترین زنان و مردان این مرز و بوم بر زمین ریخته شده است .

روز شانزدهم آذر ماه سال 1332 را می توان یکی از این عاشوراها دانست . روزی که تعدادی از دانشجویان دانشکده فنی دانشگاه تهران  به دلیل اعتراض به سفر دیکتاتور زمان به ایران در دانشگاه تهران به شهادت رسیدند . حرف آنها  این بود :  « هیهات من الذله» . همانی که مولایمان ، سیدالشهداء(ع) در کربلا گفت .
یکی دیگر از مصادیق عاشورا را می توان در دوران هشت سال دفاع مقدس دید.
زمانی که عاشورائیان - که همین مردمان ایران اسلامی و بسیجیان و ارتشی ها
و ... - بودند ، در برابر یزدیان زمان ایستادگی کردند و به فرمان امام خمینی(ره)،
 رهبر زمانشان لبیک گفتند . در این  دفاع مقدس جای جای  ایران  اسلامی ، و
علی الخصوص مناطق غربی و جنوب غربی ایران نشان از کربلایی دیگر داشت .
 کربلایی که  هنوز برخی از شهدایش  مفقود الاثر هستند  و خانواده هایی  چشم
 انتظار آنها .
عاشورای دیگری نیز در هشت ماه دفاع مقدس بود که خیابان های مرکزی شهر تهران را به میدانی برای تشخیص کوفیان از حسینیان تبدیل کرده بود . و البته مردم ایران هم در نه دی ماه سال 88 نشان دادند که در فتنه ها با بصیرت خود راه را به خوبی تشخیص می دهند .
اما عاشورای دیگر ی هم اکنون و همزمان با محرم 1434 در نقطه ای از جهان به پاست .
این عاشورا که در آن علی اصغر ها و علی اکبر های فراوانی هستند که جانانه در حال دفاع از اهداف و عقاید خود هستند . و از سرزمین مادری شان دفاع می کنند .
آری غزه را میگویم . غزه ای که زن و مرد و پیر و جوان آن در سایه سکوت مجامع بین المللی - که همان چراغ سبز برای خشونت ها و کشتار مردم مظلوم غزه است - به خاک و خون کشیده می شوند.
اما مردم غزه هم به خوبی  و البته  با اهدای  جانشان   در  مقابل یزیدیان ایستادگی کرده اند تا جایی که
 آنها را وادار به پذیرش شرایط خود برای آتس بس کرده اند .
اما وظیفه ما در این  عاشورا ها و کربلا ها چیست ؟  نکند  با  سکوت  و  بی  تفاوتی - خدای نا کرده -
مشمول لعن های زیارت عاشورا شویم . مسلمانان به هوش باشید .