بسم الله الرحمن الرحیم
سلام

برنامه با قرائت قرآن آغاز شده است ....
قاری پس از حدود ده دقیقه قرائت قرآن با ذوق و شوق به نزد رهبرش می رود ....
پس از رد و بدل شدن صحبت های خودمونی ، وقتی هنگام دوری از یار می رسد ، دلش یک یادگاری می خواهد
یادگاری که همه را به حسرت می اندازد ...

چفیه ات..!

وقتی قاری چفیه را می گیرد ، «آه» بلندی از دل دانشجویانی که شاید هر کدامشان به عشق گرفتن چفیه ای متبرک به جمع آمده اند بلند می شود . یعنی کاش آن چفیه برای من میشد! آخه متبرکه !

شاید رهبر هم این را میداند ! چفیه ای دیگر برایشان می آورند !! نزدیکان رهبری می دانند که این چفیه ها چه قدر خواستار دارد ! به همین دلیل چند چفیه ذخیره هم با خود آورده اند !!

سخنرانان شروع می کنند به سخنرانی . اولین سخنران که دبیر اتحادیه جامعه‌های اسلامی دانشگاه‌هاست بلافاصله پس از پایان صحبت هایش نزد رهبر می رود و چفیه دوم را هم او میگیرد تا دو باره آهی - البته این بار با خنده - از دل جمعیت بلند شود !

سخنرانان بعدی هم سخنرانی می کنند ....
نوبت به نماینده بسیج دانشجویی می رسد . پس از سخنرانی  او هم به سراغ چفیه رهبر می رود !!! و چفیه را به یادگار می گیرد .
شاید مجری برنامه به خاطر خودش بود که گفت :" دیگر کسی چفیه را از روی دوش رهبر بر ندارد !" خب حق هم دارد ! مجری این بر نامه باشی و یک چفیه ی متبرک یادگاری نبری ؟؟!

به هر حال مجری مراسم با این حرفش حسرت یک چفیه متبرک را بر دل خیلی ها نشاند ! شاید اگر چیزی نمی گفت سایر سخنرانان هم خود را از این حسرت می رهاندند !

قسمت نشده تا به حال از این فاصله با رهبرم درد و دل کنم ! ولی می دانم که حسرت این چفیه را دارم و ان شاءالله روزی قسمتم بشود !
چفیه هایت  را خیلی ها یادگار گرفته اند ، بعضی هم انگشترت را به یادگار برده اند !
دوستی میگفت خواب دیده ام که رهبری انگشترشان را به من هدیه داده اند !

من به همان خواب هم راضی هستم !